Հադրութի Մեծ թաղեր գյուղից է Նազիկը: Իր ողջ գիտակցական կյանքում հոգու բոլոր թելերով կապված է եղել հայրենի հողին: Այստեղ մեծացել է, ընտանիք կազմել: Դպրոցում դասավանդում էր պատմություն և նկարչություն: Ամեն բացվող օր նրան լցնում էր խինդով ու եռանդով`ծառայելու իր երկրին:  Բայց ահա չարագուշակ պատերազմը նրան` շատերի հետ, կտրեց արմատներից և ստիպեց լքել հարազատ տունը: Նազիկը` հայտնվելով բոլորովին նոր միջավայրում և պայմաններում, հասկացավ, որ իր հոգում թանձրացած ողջ տխրությունը կարող է փարատել միայն ստեղծագործական աշխատանքի միջոցով: Որդին հաճախում էր խեցեգործության խմբակ: Եվ ահա, մի օր, երբ ինքն էլ ձեռքը վերցրեց կավը` հասկացավ, որ այլևս այն իր անբաժան ընկերն է: Նոր զբաղմունքը պահանջում էր կատարելագործում: Նազիկը սկզբում որդու հետ էր մասնակցում դասերին, հետո ճանապարհը նրան տարավ այլ վարպետների մոտ ևս: Հայաստանում նրան, որպես արցախցի, գրկաբաց էին ընդունում: Այդպես, Մանկավարժ համալսարանում նրան թույլ տվեցին մասնակցել խեցեգործության դասընթացներին, որից հետո, ևս մի քանի ամիս, հմտությունները կատարելագործեց Գեղարվեստի ակադեմիայի արվեստանոցում` տաղանդավոր արվեստագետի մոտ: Նազիկը կատակում է` չգիտի արդյոք ի՞նքն էր հետապնդում կավին, թե՞ կավը իրեն, բայց հիմա իրենց կապը անխախտ է: Նազիկը հաճույքով իր գիտելիքները փոխանցում է Հադրութի ստեղծագործական կենտրոն հաճախող երեխաներին: Իգիթյան կենտրոնում կայացավ նրանց աշխատանքների ցուցադրությունը`արվեստասերներին պարգևելով յուրահատուկ մշակութային միջավայր: Նազիկի աշխատանքները յուրահատուկ են, դրանք զարդարում և դեռ շատ երկար զարդարելու են տեղական և միջազգային ցուցահանդեսներ և մշակութային կենտրոններ:

Նազիկ Հայրյան